Namaste lieve mensen,

Ik ben weer in de bewoonde wereld! Wat is het raar en onwerkelijk om een week lang van de wereld afgesloten tezijn.Normaal gesproken heb ik de hele dag het internet aan,mail, whatsapp, facebook, nu.nl, ik lees de krant digitaal, noem maar op. Een continue input van informatie en beelden. En nu ineens een week zonder.Geen idee hoe het met het thuisfront is, en niet onbelangrijk,komt er een elf stedentocht? Daar komt overheen dat ik niet alleen afgesloten was van de wereld, maar ik ging ook nog eens 100jaar terug in de tijd. Maar hierover later meer.

Dinsdag 7 februari om 8 uur 's ochtends haalde Gyurmi, de trekkingguide die ik via via had geregeld, me op bij mij hostel. Toen hij zij dat hijmij op zou halen ging ik er automatisch vanuit dat hij me metde auto op zou halen en dat ik niet met de lokale bus zou hoeven. Ik zie mezelf nogstoere verhalen ophangenin mijn omgeving hoe goed ik dit wel niet weer had geregeld. Nou niet dus. Gyurmi heeft helemaal geen auto. Had ie ook nooit gezegd, maar mijn materialistisch ingestelde hoofd ging erautomatisch vanuit dat hij me met de auto op kwam halen... Maar goed, eerst naar de andere kant van de stad om Gyurmi zijn tas op te halen, een avontuur op zich metde Napalese versie van de stadsbus.Toen we dat hadden gedaan kwam hij metde mededeling dat we te laat waren om helemaal naaronze eindbestemming te gaan, we zouden het maar tot halverwege redden. Nou daar was ik het niet zo mee eens. Ik denk jijbent lekker bezig kerel, als dit jouw organiatieskillszijn dan wordt het nog een zware week. Toen hij merkte dat ik er niet zoveel vertrouwen inhad kwam hij met de optie dat hij twee vrienden zou bellen en die zoudenons ophalen met de motor en dan zouden we zo het laatste stuk afleggen. Ik heb er nog even over nagedacht om terug te gaan naar het hostel en een dag later met een keurig georganiseerde trip mee te gaan, maar ik kwamtot de conclusie dat de kans dat ik aan dit avontuur dood zou gaatvrij klein is en al het andere overleef ik wel. Dus hop, achter deze vreemde meneer aan.Echt aardig vond ik hem op dit moment nog niet.... Uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Zijn twee vrienen op motoren werd een vriend met een jeep endat was achteraf een stuk comfortaber dan de lokale bus dietoch echt niet op mijn lange lijf berekend was (elke keer als weover een bult reden stootte ik mijn hoofd aan het bagagerek).Op de plaats van bestemming aangekomen bleek Gyurmi een hotel te hebben en daar bleven we die nacht.Hij was aan het verbouwen dus er waren geen andere gasten. Ondertussen had ik besloten dat ik niet de Langtang trek wide doen, dit was nl drie dagen heen en drie dagen terugen ik wilde in een rondje lopen, dus dat je elke dag wat nieuws ziet.Het voordeel van niet boeken van een vooraf geplande trip,je bent zo flexibel als een elastiekje! Dit geluk bleek de volgende dag helemaal van kracht te zijn, want het regende pijpestelen! Het heeft echt 24 uur geplenst, dus wij zijn lekker nietgaanlopen. In plaats daarvan de hele dag op bed gelegen met een goed boek en muziek geluisterd. Heerlijk!Deed me erg denken aan al die verregende vakanties op scandinavische campings vroeger...

De volgende dag gaan lopen.Fysiek was alles prima te doen,maar de cultuur shockwas enorm. Je gaatvoor je gevoel 100jaar terug in de tijd, geen stroom, geen warm water, mensen wassen door hun kleren in te zepen met zeep er is geen riolering, geen centrale verwarming, mensen koken op houtkachels enik heb daadwerkelijk kinderen achter een hoepel aan zien rennen!De armoede slaatje echt inje gezicht enje eigen westerse prioriteiten worden medogenloos in perspectief gesteld.Ik heb tijdens mijn hele trektocht geen toerist gezien(met uitzondering van twee japanners, maar die spraken op de een of andere manier nepalees dus die tellen niet echt mee....) Bij elke lodge waren wij de enige gasten dus dit betekendeover het algemeen met het bord op schoot in de nepalese keuken bij de houtkachtel eten wat de pot schaft (wat in bijna alle gevallen het typisch nepaleseDalBaht is) Heel bijzonder is dat. Zo gebeurde het op de tweede avond dat ik bij de houtkachel zat te lezen, links van mij de vrouw des huizes het avondeten aan het voorbereiden was en rechts de kinderen als een gek een kip aan het kaalplukken waren die vaderlief daarna vlot van zijn ingewanden ontdeed en verder in stukjes hakte. Ondanks dat ik geloof dat deze kip een aardig beter leven heeft gehad dan de kiloknallers van de c1000 heb ik dit beestje toch maar even aan me voorbij laten gaan...

Onze dagen zagen er tijdstechnisch vaak hetzelfde uit, om 7 uur opstaan, half acht ontbijt en acht uur lopen, tot een uurtje of vier,vijf. Om zeven uur eten en na het eten op bed, waar ik in mijn thermoondergoed met geitenwollen sokken, een muts, sjaal en handschoenen in mijn slaapzak lag met twee extra dekens want snachts vriest het in je kamer ongeveer net zo hard als buiten...

We zijn natuurijk ookbij een schooltje langs geweest om tandenborstels uit te delen. De kinderen stonden allemaal in rijen opgesteld en toen hebben de leraren eerst iets verteld over wie ik was en waarom ik daar was en toen de tandenborstels uitgedeeld en foto's gemaakt natuurlijk. Gelukkig had ik er genoeg! Ik was even bang dat dit niet het geval zou zijn, maar er waren een flink aantal kinderen niet op school dus het viel mee. Ik had een hele stapel tandenborstels in Kathmandu achtergelaten,want hoe fantastisch ik jullie massale enthousiasme op deze ietwat spontane actie vind, iksjouw me een breuk met 10 kilo aan tandenborstels entandpasta in mijn tas... Maar ik hebde vrouw van Gyurmi (zij bracht me terug naar kathmandu) nog een hele stapel gegevendie zal ze geven aan de kinderen die niet op school waren die dag. En ook de grote tubes tandpasta die ik heb gekregen heb ik aan haar meegegeven en die zal zij uitdelen aande families in het dorp. Ik heb ernog genoeg over om straks in de jungle uitte delen.Eerlijk verdelen natuurlijk! Maar er werd verder hardstikke leuk op gereageerd en de kinderen waren super lief en enthousiast. Later nog een rondleiding gehad door het schooltje en toenzijn we ook alweer verder gegaan want we wilden de les niet ophouden verder...

De laatste dag wasnietzo spectaculair qua lopen, 5uur langs een weg waar eigenlijk geen verkeer kwam want die was nog in aanbouw.Een vriend van gyumi kwam op zijn motor en ik mocht wel achterop. Met de motor was het maar een half uurtje en dan kon ik in het hotel nog lekker even bijkomen. Gyurmi zou lopen. Eerst stribbelde ik onderhet mom van samen uitsamen thuis nog wat tegen, maar ik heb me toch over laten halen en eigenlijk vond ik het ook wel een prettigvooruitzicht op over een half uurtje alweer terug te zijn... Dus ik achterop de motor, bij een voor mij onbekendeTibetaanse man die geen woord engels sprak. Zonder helm want die had hij niet. Ik weet nog dat ik dacht, als dit fout gaat gaat het goedfout want met al die losse stenen zit een ongeluk in een klein hoekje. Helaas werd mijn domme gedrag gelijk afgestraft. Want bij een omhoogstaande steen werden wij met motor en al de lucht in gekattepult en maakte ik een niet al te zachte landing die ik grotendeels met mijn hoofd opving. Daar zat ik dan aande kant van de weg, de onderdelen van de motor lagen hier en daar over de weg wat verspreid en bij mij gutste ondertussen het bloed uit mijn hoofd. Het is raar hoe je op zo'n moment reageert.Ik was geen moment in paniek, bizar rustig eigenlijk. Mijn eerste gedachte was, ok zakdoekjes pakken want als je dat bloed op je jas krijgt gaat het er daar nooit meer uit... Direct gevolgd door gadverdarrie nou kan ik vanavond weer mijn haar niet wassen! (het is maar wat je belangrijk vindt....) Die man checkte ondertussen of ik geen gebrokenledematen had en begon het bloed van mijn gezicht te vegen. Toen ik weer enigzins toonbaar was zette hij zijn motor weer inelkaar die wonder boven wonder niet stuk was.Hij zat alweer op de motordus ik ben als de sodemieter weer achterop gesprongen. Ik denk, jij laat mij hier niet achter vriend!Dus zo zaten wij binnen vijf minuten na het ongeluk alweer opde motor. Niet echt het lekkerste kwartiertje van mijn leven kan ik jullie zeggen.En bij het hotelaangekomen ben ik gelijk naar Yangzen, de vrouw van Gyurmi toegelopen om te vertellen dat ik was gevallen.(ik voelde me net een klein meisje: mamaaaa, ik ben gevallen!) Zij bracht me direct naarde dokter die de boel ontsmet heeft en me pijnstillers gaf. Ik had wel hoofdpijn maar gelukkig geen hersenschudding en alleen een klein gat in mijn hoofd.Die middag op bed gelegen en nu heb ik nergenslast meer van!Een typisch geval van meer geluk dan wijsheid en mijn stomme actiehad heel anders af kunnen lopen. Ik heb mijn moeder al beloofd om dit nooooit meer te doen, en voortaan alleen nog maar nieuwefouten te maken.

Dusdat was dat, ik ben weer terug in Kathmandu en morgen reis ik door naarPokhara. Wat ik daar weer voor avonturen zal beleven, geen idee, maar ikhoud jullie op de hoogte!

Tut, Sjouk