Het avontuur van Pietje Bell en de onzichtbare tijger
Namaste lieve mensen!
Een laatste verhaal uit Nepal, over een paar uurtjes vertrekt mijn vlucht en wacht de realiteit. Ik heb er zin in! Heb iedereen gemist, maar oh oh oh wat is dit een legendarische vakantie geweest! Ik heb genoten tot diep in mijn tenen en het gevoel alsof ik maanden weg ben geweest.
Mijn laatste dagen in Nepal heb ik doorgebracht in de Terai, het laagland, aka 'THE JUNGLE' De enige jungle die ik ooit gezien had komt uit Tarzan en de Lion King, dus mijn verwachtingen waren hoog zullen jullie begrijpen....
Mijn aankomst op het busstation in Chitwan National Park begon niet erg veelbelovend, er was niemand om me op te halen. Kleine miscommunicatie, ze wisten niet dat ik kwam. Maar ik kon met de buren mee, moest ik wel achter op de jeep hangen (vuilnisman-style) helemaal leuk natuurlijk! Ik sliep in het Eden Jungle Resort, remember that name, wat een fantastische plek! Heel rustig, met een enorme tuin met allemaal zithoekjes. Ik sliep in zo'n hutje met eigen veranda. Echt top! En gewoon drie keer per dag eten voorgeschoteld krijgen, zat allemaal bij de prijs in, inclusief de jungletours en alles. Nou, ik heb het er even van genomen. Heerlijk gegeten, in drie dagen meer vitamines binnen gekregen als in Nederland in drie weken (niet heel erg moeilijk overigens), veel in de tuin gelegen, boekje lezen en van de zon genieten (25 graden en strak blauwe lucht!!) en wat dingetjes gezien.
Eden Jungle Resort heeft hun eigen guides en ik was steeds met Dahn (Ranger Dan zoals ik heb noemde) op pad. Het was er rustig, dus mijn eerste tour, een kanotocht over de rapti-rivier en aansluitende jungle-walk samen met Ranger Dan en nog een guide op pad. Mijn twee hoogstpersoonlijke jungle-bodyguards... De kanotocht was erg leuk, het is 's ochtends vroeg nog erg mistig, wat het allemaal erg mistiek en spannend maakte. Vooral omdat we krokodillen gingen spotten die massaal in de Rapti-rivier rondzwemmen. Helaas hadden de beste beestjes op het moment dat ik voorbij kwam allemaal plotseling erg veel behoefte aan hun privacy, want ik heb er maar weinig gezien (zaten ze onder het bootje??) Maar dat mocht de pret niet drukken. En toen de jungle-walk. Eindelijk zou ik de jungle in... Met een ranger (met stok) voor me, en eentje achter. Reuze spannend. Helaas leek deze jungle bijzonder veel op het bos bij Oranjewoud om er maar even eentje te noemen, en deze jungle-walk was dus meer een boswandeling... Nou snap ik wel dat ze het naam-technisch een beetje spannend moeten maken voor de toeristen, als je iets een jungle-walk noemt dan laat je de optie tot het plotseling oog in oog staan met tijgers en jachtluipaarden open, maar toen Ranger Dan enthousiast riep 'look, a chicken!' toen wist ik wel dat de kans op het tegenkomen van tijgers en jachtluipaarden erg klein was. Er schijnen overigens wel bengaalse tijgers in deze bossen rond te lopen en Ranger Dan maakte het ook erg spannend door steeds sporen van tijgers te zien (van gisteren...) en op een gegeven moment kon hij hem zelfs ruiken! Onbewust begon ik toch wat naar ontsnappingsroutes te zoeken (die boom wel, die boom niet) want wat doe je als je ineens een tijger ziet. Nou goed, niks gezien natuurlijk. Wel een dikke neushoorn, in de verte. Zo ver dat ik in een boom moest klimmen om hem te zien. Eigenlijk was dat toch wel het highlight van deze junglewalk, als bijna-dertiger klim je nou eenmaal niet dagelijks meer in bomen...
's Middags heb ik een olifantensafari gedaan. Dat was ook echt super! Met vier mensen in zo'n bakje op de rug van een olifant. Ik zat met twee dochters en een moeder uit Ierland in een bakje dus dat was heel gezellig. Wel stil zijn natuurlijk... Want we wilden de beesten niet afschrikken. Heel veel reeen gezien en vogels. En wildzwijnen (Pumbaaaaa!!!) En als highlight een mama-neushoorn met een kleintje. Neushoorns ruiken slecht, en doordat wij bovenop een olifant zaten roken ze allleen de olifanten (en dat zijn geen natuurlijk vijanden van de neushoorns) dus wij kwamen echt op een meter afstand terwijl zij lekker dooraten en helemaal niet door hadden dat wij er waren. De volgende ochtend ben ik naar de plek gegaan waar de olifanten zich wassen in de rivier nadat ze uit de jungle komen. Hier mocht je op de olifant zitten terwijl zij zich natspoten en aan het spelen waren. Super was dat! De rest van de dag in de tuin gelegen met een boek. 's Middags ben ik nog even naar een weeshuis gegaan om de laatste tandenborstels af te geven en hier kreeg ik thee aangeboden en kon ik het ook niet maken om snel weer weg, dus daardoor de trip naar het Elephant Breeding Center gemist. Maar dat vond ik wel prima, ik vond het veel te leuk om in het weeshuis te zijn en daar wat meer van te weten te komen. En Ranger Dan bood aan de volgende ochtend voor mijn bus ging met mij naar de babyolifantjes te gaan dus uiteindelijk niks gemist ook nog! We gingen met de motor (mijn goede voornemen heeft dus nog geen twee weken stand gehouden...) maar ik had de helm op en Ranger Dan zonder. Dit tochtje was super, mensen wonen echt nog in hutjes. Ze zijn er hier ook achter dat het vervoeren van spullen achterop de fiets een stuk makkelijker is als op je hoofd, dus overal zag je fietsen. Ik vond de Terai haast nog mooier dan de Himalaya, het voelde ook een beetje meer thuis, zo lekker plat...
En nu ben ik dus weer in Kathmandu. Gisteravond met Senta (een Nederlands meisje die ik in de bus naar Chitwan heb getroffen en die toevallig in hetzelfde hostel zit in Kathmandu) heerlijk gegeten bij een italiaan. Konden we vast weer wennen aan de Nederlandse prijzen, 17 euro voor eten sodeju hee! Uit een steegje tegenover het restaurant zagen we steeds sletterige Aziatische meisjes komen dus wij waren wel benieuwd waar die vandaan kwamen. Dus na het eten op onderzoek uit. Kwamen we in een of andere vage tent, waar op een podium mensen echt hele vage optredens gaven. Het had echt het niveau van een maandsluiting op de basisschool. We wisten niet zeker, of dit nou een hoerentent, een homotent of gewoon een schimmige tent was, maar we hebben ons prima vermaakt. De cocktails smaakten goed en ik heb echt tranen met tuiten gelachen. Een fantastische laatste avond in Nepal!
Ik zal nu aan dit wederom belachelijk lange verhaal (excuus daarvoor) een einde breien. Want de zon schijnt hier beste mensen, en ik wil er nog even van genieten. Wie weet wanneer ik in Nederland weer op slippers kan lopen....
Tot snel!! Zondag ben ik weer thuis!
Tut, Sjouk
Een week in Pokhara: lekker niks doen, paragliden en een weekendje de boedhist uithangen.
Namaste!
Alweer bijna een week geleden dat ik wat van me heb laten horen, de tijd vliegt! Moet eerlijk zeggen dat ik ook niet bijster veel te melden had, Pietje Bell hiero heeft voor haar doen weinig avonturen beleefd en heerlijk een weekje in de snooze-stand doorgebracht.
Pokhara is fantastisch, het ligt direct aan een groot meer, bij goed weer zie je de besneeuwde toppen van drie 8000 meter bergen en behalve trekking is hier niet zo heel veel te doen. Ok, das niet waar. Je kunt best wel wat doen, maar ik heb gewoon helemaal niks gedaan. Het weer is heerlijk, volgens mij boven de twintig graden (ik loop op slippers iig... ;-)) en ik zit op het terras een boekje te lezen, slenter wat door de straten, laat me vertellen dat het toch echt echte pashimina is voor drie euro (sure) en zo heb ik zwaar relaxed de eerste dag doorgebracht. Ik vond het wel even best na alle indrukken van de eerste 10 dagen. Bij toeval kwam ik Bertine tegen met wie ik de eerste twee dagen in Kathmandu had opgetrokken dus dat was erg gezellig. Wij hebben het happy hour van de Busy Bee ontdekt (waar je voor vier Cuba Libres maar vijf euro hoeft af te rekenen en ze bovendien fantastische pizza hebben) en hier heerlijk gezeten en elkaar sterke verhalen over onze respectievelijke trekkings verteld (zij had veel sneeuw, ik een gat in m'n hoofd. Ik win!) Volgende dag met Bertine met een bootje naar de andere kant van het meer om een stoepa te zien (je moet voor je gevoel toch iets doen) en daarna de rest van de dag niks gedaan en weer geeindigd in de Busy Bee.
Vrijdagochtend gingen we paragliden! Ik had van tevoren express niets tegen mijn moeder gezegd, pas toen ik weer veilig op de grond stond... Maar het was erg leuk om te doen! Ik heb ook nog zelf een stuk gevlogen (tis gewoon zeilen zonder boot) en op het laatst ging mijn 'piloot' nog even de bink uithangen en stunten. Een achtbaan is er niks bij! Linksom, rechtsom, over de kop, weet ik veel wat. Ik heb gegild als een mager speenvarken en op het laatst begon mijn ontbijt zich toch wat luidruchtig aan te kondigen (ik hield de boel gelukkig binnen maar het scheelde niks!) En dit hele gebeuren staat ook nog eens op video! Ik heb het nog niet terug gezien, maar volgens mij is dit bijzonder vermakelijk... :-) Die piloot had een camera op een stok en heeft iets van 70 foto's en 3 video's gemaakt. Ik heb ze nog niet gezien, dat bewaar ik voor thuis.
Direct na deze adrenalinekick ben ik doorgegaan naar een boedhistisch mediatiecentrum waar ik een weekend heb doorgebracht. We hadden dagelijks yoga en meditatie en les van een boedhistische monnik. Fantastisch om te doen! Maar ook heel intensief. 's ochtends voor het ontbijt had ik er al een half uur meditatie en anderhalf uur yoga op zitten (ik was dan ook erg blij met mijn meegesmokkelde Snickers die ik om zes uur 's ochtends rechtop in mijn bed in een nog donkere kamer naar binnen werkte) Ons dagelijkse programma zag er als volgt uit:
06.00 opstaan
06.30-07.00 meditatie
07.30-09.00 yoga
09.00 ontbijt
10.00-12.30 teaching
12.30 lunch
15.00-17.30 teaching
17.30-18.30 yoga
19.00 dinner
19.30-20.00 meditatie
20.00 licht uit en stilte (tot na de ochtendmeditatie)
Als jullie denken dat ik nou de wijsheid in pacht heb, moet ik jullie helaas teleurstellen. Ik denk dat ik er met meer vragen uit ben gekomen dan ik eerst had. Maar het was ontzettend interessant en de boedhistische monnik die het deed (een Amerikaan die boedhist is geworden) deed het heel erg leuk en met zo verschrikkelijk veel humor dat de tijd echt omvloog. En het was gelukkig geen zweverig type en hij was erg goed op de hoogte van alles wat er in de wereld een gebeurde. Een erg wijs man, die overal in de wereld had gewoond en honderden anekdotes had over zijn reizen en wat hij had mee gemaakt. 's avonds lagen we er vroeg in en kregen we als huiswerk mee om vragen te beantwoorden als 'what is happiness' en 'who am I?' Duss..... Het was mooi geweest als ik voor 50 euro na drie dagen met hapklare antwoorden naar buiten was gekomen, maar helaas.... Bij thuiskomst eerst maar even het boek Boedhisme voor dummies bestellen en alles nog eens rustig nalezen. Nu eerst alles laten bezinken. Ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb! Het heeft zeker een denkwijze in werking gesteld die ik nog verder uit wil diepen en ik hoop dat ik het mediteren ook weer wat op zal pakken want het doet wonders voor mijn concentratie heb ik al gemerkt.
Tja, en vandaag ga ik naadloos over in een groot hindufestival, shiva rapti, waarbij er overal grote vuren zijn en iedereen marihuana rookt. Het schijnt dat vandaag de enige dag per jaar is dat dat mag in Nepal. Ik zal zo even naar de tempel om te kijken wat er allemaal gebeurd. Heb iig al fllink wat vrouwen in mooie kleurige jurken zien lopen dus ze doen erg hun best.
Morgen is weer een reisdag en ga ik naar Chitwan National Park waar de olifanten op me wachten. Ik ben alvast begonnen met het slikken van malariapillen. Ik heb nog wel getwijfeld of ik ze zou nemen voor die drie dagen, maar ik zie het alweer gebeuren dat ik nou net malaria krijg terwijl ik de pillen in mijn tas heb zitten.... Better safe then sorry, en je moet ook niet te vaak in 1 vakantie je leven in de waagschaal leggen...
Ik ga nog even van Pokhara genieten (en de busy bee waar ik met een paar mensen heb afgesproken) en dan breken toch echt mijn laatste dagen in Nepal aan.... Het is een legendarische reis, ik kan er niks anders van maken....
Werkse verder! :-P
tut, Sjouk
PS: ik ben bijna door mijn tandenborstels heen! Zou vandaag naar een school waar erg arme kinderen uit een bepaalde bergregio zitten die 'overwinteren' in Pokhara. Helaas was de school vandaag dicht, maar Nanet gaat ze erheen brengen (zij heeft veel contact met deze school) en ze heeft beloofd om fotos's te mailen. Ze vond het iig een erg goeie actie en super dat zoveel mensen gereageerd hadden op een bericht op Facebook, dus bij deze pass ik de complimenten aan jullie door! Bedankt!!
Just go with the flow....
Namaste lieve mensen,
Ik ben weer in de bewoonde wereld! Wat is het raar en onwerkelijk om een week lang van de wereld afgesloten tezijn.Normaal gesproken heb ik de hele dag het internet aan,mail, whatsapp, facebook, nu.nl, ik lees de krant digitaal, noem maar op. Een continue input van informatie en beelden. En nu ineens een week zonder.Geen idee hoe het met het thuisfront is, en niet onbelangrijk,komt er een elf stedentocht? Daar komt overheen dat ik niet alleen afgesloten was van de wereld, maar ik ging ook nog eens 100jaar terug in de tijd. Maar hierover later meer.
Dinsdag 7 februari om 8 uur 's ochtends haalde Gyurmi, de trekkingguide die ik via via had geregeld, me op bij mij hostel. Toen hij zij dat hijmij op zou halen ging ik er automatisch vanuit dat hij me metde auto op zou halen en dat ik niet met de lokale bus zou hoeven. Ik zie mezelf nogstoere verhalen ophangenin mijn omgeving hoe goed ik dit wel niet weer had geregeld. Nou niet dus. Gyurmi heeft helemaal geen auto. Had ie ook nooit gezegd, maar mijn materialistisch ingestelde hoofd ging erautomatisch vanuit dat hij me met de auto op kwam halen... Maar goed, eerst naar de andere kant van de stad om Gyurmi zijn tas op te halen, een avontuur op zich metde Napalese versie van de stadsbus.Toen we dat hadden gedaan kwam hij metde mededeling dat we te laat waren om helemaal naaronze eindbestemming te gaan, we zouden het maar tot halverwege redden. Nou daar was ik het niet zo mee eens. Ik denk jijbent lekker bezig kerel, als dit jouw organiatieskillszijn dan wordt het nog een zware week. Toen hij merkte dat ik er niet zoveel vertrouwen inhad kwam hij met de optie dat hij twee vrienden zou bellen en die zoudenons ophalen met de motor en dan zouden we zo het laatste stuk afleggen. Ik heb er nog even over nagedacht om terug te gaan naar het hostel en een dag later met een keurig georganiseerde trip mee te gaan, maar ik kwamtot de conclusie dat de kans dat ik aan dit avontuur dood zou gaatvrij klein is en al het andere overleef ik wel. Dus hop, achter deze vreemde meneer aan.Echt aardig vond ik hem op dit moment nog niet.... Uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Zijn twee vrienen op motoren werd een vriend met een jeep endat was achteraf een stuk comfortaber dan de lokale bus dietoch echt niet op mijn lange lijf berekend was (elke keer als weover een bult reden stootte ik mijn hoofd aan het bagagerek).Op de plaats van bestemming aangekomen bleek Gyurmi een hotel te hebben en daar bleven we die nacht.Hij was aan het verbouwen dus er waren geen andere gasten. Ondertussen had ik besloten dat ik niet de Langtang trek wide doen, dit was nl drie dagen heen en drie dagen terugen ik wilde in een rondje lopen, dus dat je elke dag wat nieuws ziet.Het voordeel van niet boeken van een vooraf geplande trip,je bent zo flexibel als een elastiekje! Dit geluk bleek de volgende dag helemaal van kracht te zijn, want het regende pijpestelen! Het heeft echt 24 uur geplenst, dus wij zijn lekker nietgaanlopen. In plaats daarvan de hele dag op bed gelegen met een goed boek en muziek geluisterd. Heerlijk!Deed me erg denken aan al die verregende vakanties op scandinavische campings vroeger...
De volgende dag gaan lopen.Fysiek was alles prima te doen,maar de cultuur shockwas enorm. Je gaatvoor je gevoel 100jaar terug in de tijd, geen stroom, geen warm water, mensen wassen door hun kleren in te zepen met zeep er is geen riolering, geen centrale verwarming, mensen koken op houtkachels enik heb daadwerkelijk kinderen achter een hoepel aan zien rennen!De armoede slaatje echt inje gezicht enje eigen westerse prioriteiten worden medogenloos in perspectief gesteld.Ik heb tijdens mijn hele trektocht geen toerist gezien(met uitzondering van twee japanners, maar die spraken op de een of andere manier nepalees dus die tellen niet echt mee....) Bij elke lodge waren wij de enige gasten dus dit betekendeover het algemeen met het bord op schoot in de nepalese keuken bij de houtkachtel eten wat de pot schaft (wat in bijna alle gevallen het typisch nepaleseDalBaht is) Heel bijzonder is dat. Zo gebeurde het op de tweede avond dat ik bij de houtkachel zat te lezen, links van mij de vrouw des huizes het avondeten aan het voorbereiden was en rechts de kinderen als een gek een kip aan het kaalplukken waren die vaderlief daarna vlot van zijn ingewanden ontdeed en verder in stukjes hakte. Ondanks dat ik geloof dat deze kip een aardig beter leven heeft gehad dan de kiloknallers van de c1000 heb ik dit beestje toch maar even aan me voorbij laten gaan...
Onze dagen zagen er tijdstechnisch vaak hetzelfde uit, om 7 uur opstaan, half acht ontbijt en acht uur lopen, tot een uurtje of vier,vijf. Om zeven uur eten en na het eten op bed, waar ik in mijn thermoondergoed met geitenwollen sokken, een muts, sjaal en handschoenen in mijn slaapzak lag met twee extra dekens want snachts vriest het in je kamer ongeveer net zo hard als buiten...
We zijn natuurijk ookbij een schooltje langs geweest om tandenborstels uit te delen. De kinderen stonden allemaal in rijen opgesteld en toen hebben de leraren eerst iets verteld over wie ik was en waarom ik daar was en toen de tandenborstels uitgedeeld en foto's gemaakt natuurlijk. Gelukkig had ik er genoeg! Ik was even bang dat dit niet het geval zou zijn, maar er waren een flink aantal kinderen niet op school dus het viel mee. Ik had een hele stapel tandenborstels in Kathmandu achtergelaten,want hoe fantastisch ik jullie massale enthousiasme op deze ietwat spontane actie vind, iksjouw me een breuk met 10 kilo aan tandenborstels entandpasta in mijn tas... Maar ik hebde vrouw van Gyurmi (zij bracht me terug naar kathmandu) nog een hele stapel gegevendie zal ze geven aan de kinderen die niet op school waren die dag. En ook de grote tubes tandpasta die ik heb gekregen heb ik aan haar meegegeven en die zal zij uitdelen aande families in het dorp. Ik heb ernog genoeg over om straks in de jungle uitte delen.Eerlijk verdelen natuurlijk! Maar er werd verder hardstikke leuk op gereageerd en de kinderen waren super lief en enthousiast. Later nog een rondleiding gehad door het schooltje en toenzijn we ook alweer verder gegaan want we wilden de les niet ophouden verder...
De laatste dag wasnietzo spectaculair qua lopen, 5uur langs een weg waar eigenlijk geen verkeer kwam want die was nog in aanbouw.Een vriend van gyumi kwam op zijn motor en ik mocht wel achterop. Met de motor was het maar een half uurtje en dan kon ik in het hotel nog lekker even bijkomen. Gyurmi zou lopen. Eerst stribbelde ik onderhet mom van samen uitsamen thuis nog wat tegen, maar ik heb me toch over laten halen en eigenlijk vond ik het ook wel een prettigvooruitzicht op over een half uurtje alweer terug te zijn... Dus ik achterop de motor, bij een voor mij onbekendeTibetaanse man die geen woord engels sprak. Zonder helm want die had hij niet. Ik weet nog dat ik dacht, als dit fout gaat gaat het goedfout want met al die losse stenen zit een ongeluk in een klein hoekje. Helaas werd mijn domme gedrag gelijk afgestraft. Want bij een omhoogstaande steen werden wij met motor en al de lucht in gekattepult en maakte ik een niet al te zachte landing die ik grotendeels met mijn hoofd opving. Daar zat ik dan aande kant van de weg, de onderdelen van de motor lagen hier en daar over de weg wat verspreid en bij mij gutste ondertussen het bloed uit mijn hoofd. Het is raar hoe je op zo'n moment reageert.Ik was geen moment in paniek, bizar rustig eigenlijk. Mijn eerste gedachte was, ok zakdoekjes pakken want als je dat bloed op je jas krijgt gaat het er daar nooit meer uit... Direct gevolgd door gadverdarrie nou kan ik vanavond weer mijn haar niet wassen! (het is maar wat je belangrijk vindt....) Die man checkte ondertussen of ik geen gebrokenledematen had en begon het bloed van mijn gezicht te vegen. Toen ik weer enigzins toonbaar was zette hij zijn motor weer inelkaar die wonder boven wonder niet stuk was.Hij zat alweer op de motordus ik ben als de sodemieter weer achterop gesprongen. Ik denk, jij laat mij hier niet achter vriend!Dus zo zaten wij binnen vijf minuten na het ongeluk alweer opde motor. Niet echt het lekkerste kwartiertje van mijn leven kan ik jullie zeggen.En bij het hotelaangekomen ben ik gelijk naar Yangzen, de vrouw van Gyurmi toegelopen om te vertellen dat ik was gevallen.(ik voelde me net een klein meisje: mamaaaa, ik ben gevallen!) Zij bracht me direct naarde dokter die de boel ontsmet heeft en me pijnstillers gaf. Ik had wel hoofdpijn maar gelukkig geen hersenschudding en alleen een klein gat in mijn hoofd.Die middag op bed gelegen en nu heb ik nergenslast meer van!Een typisch geval van meer geluk dan wijsheid en mijn stomme actiehad heel anders af kunnen lopen. Ik heb mijn moeder al beloofd om dit nooooit meer te doen, en voortaan alleen nog maar nieuwefouten te maken.
Dusdat was dat, ik ben weer terug in Kathmandu en morgen reis ik door naarPokhara. Wat ik daar weer voor avonturen zal beleven, geen idee, maar ikhoud jullie op de hoogte!
Tut, Sjouk
Verdwalen in Kathmandu (per fiets dit keer...)
Hallo allemaal,
Hoe is het daar in Nederland? Houden jullie het nog wat warm? Ik lees allemaal verhalen over kou en rayonhoofden die bij elkaar komen. Dat lijkt hier heel ver weg. Nederland is ook heel ver weg. Het is hier heerlijk weer, zo'n 20 graden en ik heb vandaag de hele dag in een t-shirtje gelopen. Nou ja, gefietst meer. Vandaag hebben we mountainbikes gehuurd om de stad wat verder te verkennen. Een heel avontuur kan ik jullie zeggen. Ten eerste rijden ze in Nepal links. Denk ik. De meesten... Alles gaat eigenlijk wat door elkaar. Links, rechts inhalen, motoren auto's, riksjas, mensen die langs de weg lopen, koeien. En daar tussen in 2 nederlandse meisjes op spiksplinter nieuwe groene mountainbikes. Ik voelde me behoorlijk GI Jane zo tussen alle locals, geen toerist te bekennen die op de fiets was. Ik geloof dat de Loneley Planet het afraadt, maar dat is toch niet direct een reden om het niet te doen? Ik vond het in elk geval een mooie manier om de stad te verkennen en die paar bijna doodervaringen neem ik graag op de koop toe. Omdat Kathmandu geen straatnamen heeft was het een beetje gokken of je op de goede weg zat. We zijn dus regelmatig omgefietst of verkeerd. Maar goed, gewoon steeds vragen en dan kom je vanzelf ergens. We zijn er trouwens achter dat je bij Nepalezen nooit moet wijzen (is Thamel DIE kant op?) Ze zijn veel te aardig om je ongelijk te geven, dus zeggen ze gewoon 'ja hoor, die kant op'. Wij hebben dus de ghetto's van Kathmandu uitgebreid verkend, maar uiteindelijk onze weg wel gevonden.
We hebben eerst een mooie stoepa gezien. Gigantisch groot en doet het goed op de foto's. Hij leek erg op de monkey temple van gisteren (ik was eerlijk gezegd in de veronderstelling dat de monkey temple deze was dus had hem niet gemist als we daar niet waren geweest)
Daarna naar Pastinath, het Hindu heiligdom. Elke Hindu wereldwijd moet eens in zijn leven naar Pastinath zijn geweest. Dit is ook waar ze de lijkverbrandingen houden. Erg bijzonder om te zien, maar toch ook wel raar. In de Hindu cultuur is een crematie een openlijk iets, de familie is in rouw en voert allemaal rituelen uit en aan de andere kant van de rivier zitten mensen te kijken en in mijn geval toch (een beetje gegeneerd, dat dan net nog wel) een foto te maken. We hebben ervoor gekozen weer een gids in te huren omdat je dan veel meer te weten komt. Ze hebben hier geen bordjes staan, dus zonder gids denk je, oh leuk, een tempel. En nu weten we er toch weer wat meer van af.
We hebben daar ook de echte 'holy men' gezien! Die zitten met hun lange baarden de hele dag in de zon te blowen. Dus dat wij uit Nederland kwamen konden ze wel waarderen... ;-) Hebben daar een poosje staan ouwehoeren met die mannen en ik heb me wat Nepalese Wiet in het gezicht laten blazen door zo'n heilig mannetje, dus als ik nou niet gezegend ben weet ik het ook niet meer. Stoned werd je er gelukkig niet meer van, ik moest ook nog terug fietsen....
Morgen om 8 uur haalt Gyurmi me op en dan ben ik even acht dagen van de wereld... Ik vind het best spannend maar tot nu toe is het allemaal heel erg leuk en beleef ik het ene avontuur na het andere. In de Himalaya ga ik tandenborstels uitdelen, ik hoop dat ze er wat blij mee zullen zijn....
Tot over een week!
Sjouk
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt...
Hallo allemaal,
Titel van dit verhaal is eigenlijk de grote nachtmerrie voor alle controlfreaks, waar ik mezelf helaas toch tot in bepaalde mate wel toe moet rekenen, maar helaas niet onontkoombaar als je op reis gaat. Dingen zullen anders lopen dan je denkt, je loopt tegen problemen aan en dan is het aan jou om te improviseren. Maar goed... om dat nou direct bij aankomst op het vliegveld te doen, is weer het andere uiterste natuurlijk!
Wij kwamen een uur te vroeg aan op het vliegveld van Kathmandu (we hadden wind mee.) Bij de uitgang stonden meer dan 200 taxichauffeurs achter dranghekken te wachten, te schreeuwen en te doen. Sommige hadden bordjes met daarop de naam van een persoon of een hostel, dus daar ging ik naar op zoek. Ik had nl een free airport pickup geregeld en het was niet gelukt om geld te pinnen op het vliegveld, dus ik had nog geen roepies. Maw een taxi kon ik niet eens betalen. Het was behoorlijk intimiderend allemaal, die mannen bleven maar schreeuwen en doen en er was nergens iemand te bekennen die voor mij kwam. Wat als ze me niet op kwamen halen? Ik kon ook niet met de taxi. Nou goed, eerst de boel maar even aangekeken en toen trof ik Berdine, een meisje uit Nederland die ook alleen in Nepal reist, en die zat met hetzelfde probleem. We besloten bij elkaar te blijven om zo toch wat een front tegen die taxichauffeurs te vormen. En gedeelde smart is tenslotte halve smart... Uiteindelijk kwam er iemand van Berdine haar hostel om haar op te halen en ik ben maar meegegaan. Wilde niet half daar alleen achterblijven! Dus nu zit ik in een ander hostel dan dat ik gereserveerd had met een kamergenootje (Berdine). Zo kan het lopen...
Vandaag hebben Berdine en ik Kathmandu verkent. Eerst naar Durbar Square en daar toch maar een gids genomen. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben! Zoveel meer informatie krijg je daardoor, en we hebben de Kumari gezien! De Kumari is de levende godin. De huidige Kumari is nu 7 jaar oud. Ze is Kumari sinds ze drie jaar is. Een Kumari komt uit een bepaalde kaste, moet aan 32 lichaamseisen voldoen, allemaal testen ondergaan en dan ook nog geboren zijn met volle maan. De Kumari blijft altijd binnen, ze woont in een tempel en haar voeten mogen nooit de grond raken. Tien keer per jaar komt ze buiten de tempel en wordt ze door de stad gereden. Als het meisje ongesteld wordt is ze geen Kumari meer en begint de zoektoch naar een nieuwe. Ex-kumari's zullen nooit trouwen want dat brengt ongeluk. Ik vond het allemaal erg tragisch, maar het was bijzonder indrukwekkend om haar te zien (onze gids had geregeld dat ze voor het raam kwam) Het is een meisje van zeven! Maar ik was diep onder de indruk...
Wat ik ook fantastisch vond was de kamasutra tempel, met allemaal erotische houtsnijwerken. Er was een tijd dat er maar weinig mensen in Nepal woonden en dan gingen er ook nog veel dood aan malaria. En de mannen waren meer bezig met mediteren dan met het maken van de nieuwe generatie. Dus liet de koning de kamasutra-tempel bouwen, om de mannen op ideeen te brengen. Zodat ze minder zouden mediteren en er meer gesext zou worden. Needless to say, het heeft gewerkt! En de wereld is deze beste koning tot op de dag van vandaag dankbaar.. :-)
We hebben uiteraard ook nog even de monkeytemple gezien. Het leek ons wel een leuk idee om daarvoor een Riksja te regelen. Natuurlijk zochten wij weer de meest crappy riksja uit die er maar te vinden was, maar goed, deze man had het geld ook het meeste nodig was onze redenatie. Die arme man trapte zich te pletter met twee van die hollandse zwaargewichten achterin... Op een gegeven moment, bovenaan een heuvel, stopt hij, sprong van zijn fiets om een stuk karton op te pakken van straat. Wij begrepen er niks van. Maar het werd duidelijk toen hij het karton dubbelvouwde en tussen zijn band en de fiets klemde. Dit was zijn rem.. Hahaha!! En gaaaaaan... die heuvel af! Nou goed alles overleefd en weer een ervaring rijker.
Morgen gaan we fietsen naar Bakthapur en kijken of we onderweg die plek met de lijkverbrandingen kunnen vinden. Dinsdag kom Gyurmi me ophalen voor de Langtang trek. Berdine en ik hebben het erover gehad dat zij dan ook met me meegaat omdat zij nog geen trek heeft geboekt en ook graag naar Langtang wil. Uiteindelijk besloten dit niet te doen, het zou absoluut de gemakkelijkste weg zijn om samen met haar te gaan en het is ook wel erg aanlokkelijk, maar makkelijke wegen leiden tot gebaande paden en laat dat nou net niet de bedoeling zijn van deze reis! Evt. doen we het wel zo dat zij zelf een gids huurt en dat we elkaar es tegenkomen in lodges ofzo. Maar we willen wel alleen lopen. Ik zal zo Gyurmi bellen, dat ik in een heel ander hostel zit, en dan maar hopen dat dat allemaal goed gaat komen. Maar mijn improvisatieskills staan op scherp, dus wat er ook gebeurt, het komt wel goed!
Namaste!
It giet oan!!
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Sjoukje